Οι 250 εθελοντές στη Φουκουσίμα. Πόσες Αξίες αναγνωρίζετε στην κίνηση αυτή;

Φισινγκ φρομ: Gatouleas

Εθελοντική ομάδα που αποτελείται από 250 μέλη, μέχρι στιγμής, ηλικίας άνω των 60 ετών, οι οποίοι θέλουν να εργαστούν στο μολυσμένο από τη ραδιενέργεια εργοστάσιο, αντικαθιστώντας τους εργαζόμενους στη Φουκουσίμα και προσφέροντας τα τελευταία χρόνια της ζωής τους για να έχουν οι νεότεροι ένα καλύτερο αύριο.
‘Πρέπει να δουλέψουμε εμείς αντί για αυτούς’, υποστηρίζει ο 72χρονος Yasuteru Yamada, μέλος του Σώματος Ειδικευμένων Βετεράνων, αναφερόμενος στους 1.000 περίπου εργαζόμενους στο εργοστάσιο Daiichi. ‘Οι ηλικιωμένοι είναι λιγότερο ευαίσθητοι στη ραδιενέργεια. Συνεπώς, εμείς πρέπει να δουλέψουμε’.

Πηγή: Capital.gr – BBC news

Υπάρχουν κάποιες ελάχιστες στιγμές στη ζωή μου που ξανα-ανακαλύπτω το μεγαλείο του ανθρώπινου είδους. Κάποιες ενέργειες που συμπυκνώνουν την ουσία και τη σημασία της ύπαρξης μας.
Πόσες Αξίες εμπεριέχονται μέσα σε αυτή την προσφορά;
-          Αυτοθυσία. Να προσφέρεις όλο σου το Είναι, όλη σου τη Ζωή από μια εσωτερική ανάγκη και μόνο.
-          Αλληλεγγύη. Όταν η προσφορά δεν απευθύνεται σε ένα στενό οικογενειακό κύκλο.. Όταν ο Άνθρωπος αναγνωρίζει πως υπάρχει ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο που ανήκει ο ίδιος και αισθάνεται πως πρέπει να το βοηθήσει.
-          Νηφαλιότητα. Η Αξιολόγηση Κινδύνου, αποτελεί απαραίτητο συνθετικό της Θυσίας. Δεν είναι μια παρορμητική απόφαση.
-          Λογική. Δεν υπάρχουν ούτε ποταπά, ούτε ιδεοληπτικά κίνητρα. Δεν υπερασπίζονται τοτέμ, σημαίες ή σύμβολα. Δεν χαραμίζονται 250 για να σωθεί Ένας, όπως στις αμερικάνικες ταινίες διάσωσης.
-          Αξία στην Ανθρώπινη Ζωή. Δεν είναι «καμικάζι», όπως λένε και οι ίδιοι. Θέλουν να γυρίσουν πίσω στη σύνταξη τους .. αλλά θέλουν και οι νέοι να προλάβουν να συνταξιοδοτηθούν.
-          Αίσθηση του Πεπερασμένου της Ύπαρξης. Πόσο εύκολο είναι να αποδεχτείς πως έχεις 13-15 χρόνια ζωής ακόμα; Όχι στα λόγια…
-          Ισορροπία ανάμεσα στην Ασημαντότητα (ως μονάδα μέσα στο σύνολο και στο χωροχρόνο) και στη Σημαντικότητα (ως αυταξία Ζωής και Αυτοσεβασμού).
…και το πιο ενδιαφέρον είναι πως όλα αυτά είναι ΜΙΑ κίνηση.. ΜΙΑ προσφορά. Τόσο πυκνά συναισθήματα, τόσο πολλαπλά και αλληλοσυμπληρώμενα νοήματα. Γιατί αυτές οι Αξίες αποτελούν ένα ενιαίο σύστημα Ζωής που συνυπάρχουν με σοφία.
Άραγε πόσες, ακόμα , Αξίες μπορείτε να αναγνωρίσετε κι εσείς σε αυτούς τους Ιάπωνες παππούδες;
Παρακολουθούσα τη συνέντευξη του Yasuteru Yamada – αυτού που πήρε την πρωτοβουλία να μαζέψει και τους υπόλοιπους μέσα από mail Twitter – που εξηγούσε χαμογελώντας πως οι εθελοντές δεν είναι μόνο τεχνικοί ειδικευμένοι αλλά δύο μάγειροι και ένας τραγουδιστής. «Χρειαζόμαστε και να τρώμε αλλά και να διασκεδάζουμε, όταν θα μπούμε μέσα στο εργοστάσιο».
Αυτή  η γαλήνη του μου θύμησε το Χωρίο στα Όνειρα του Κουροσάβα. Αυτό το χωριό που αποχαιρετούσαν τους νεκρούς με γλέντια και τραγούδια, γιατί έζησαν τη ζωή τους με εργασία και τιμιότητα.
Υπάρχει κάτι στην Ανατολή που εμπεριέχεται ανάμεσα σε αυτές τις απόψεις…
Υπάρχει κάτι που το αναζητώ αλλά ακόμα δεν το έχω εντοπίσει με ακρίβεια.

Υ.Γ. Όταν είδα την είδηση προχθές, δεν έκανα καμία απολύτως διασταύρωση… ούτε έψαξα περισσότερο την είδηση. Μου αρκούν τα μάτια του Yamada, μόνο. Παρακαλώ, αν κάποιος από εσάς ανακαλύψει κάποιο οικονομικό κίνητρο ή κυβερνητικό μέτρο πίσω από αυτή την πράξη, μην μου το αποκαλύψει.

Υπάρχουν στιγμές που έχω ανάγκη μία ιστορία. Ένα παραμύθι που το έγραψα για να ησυχάζω τα βράδυα.

Σημείωση radiobacter: Αλήθεια από πότε εχει να δει τέτοιου είδους πράξεις αυτοθυσίας ο δυτικός πολιτισμός? μήπως από την αρχαία Ελλάδα που το επίπεδο ηθικής, αυταπάρνησης, αλληλεγγύης και αυτοθυσίας βρισκόταν σε επίπεδα πολύ ανωτερα από τα σημερινά, τέτοια που στην Ιαπωνία μπορουμε να βρούμε?   Χρειαζεται στους ιάπωνες καμιά δήθεν αποκαλυφθείσα ηθική? 

Εμ....  ...όταν η ηθική μας βασίζεται στη σωτηρία της ψυχής μα ς και του εγώ μας, τότε, όπως και οι αιώνες μονοθεισμού αποδυνκύουν, τέτοιες πραξεις ούτε σαν εξαιρέσεις δεν υφίστανται...